!!! Witaj na mojej stronie !!!

"Kuka voi itsensä voittaa, ei koskaan häviä" "Kto zwycięży sam siebie, nie zginie nigdy"

STRONA W BUDOWIE Niepodległe państwo czeczeńskie Fiasko próby siłowego rozwiązania kryzysu czeczeńskiego skłoniło rząd rosyjski do zmiany taktyki, choć nie do zmiany celów. Czeczenia była zbyt ważna pod względem strategicznym i ekonomicznym, by Moskwa mogła łatwo rozstać się z myślą o utrzymaniu jej w ramach federacji. Ale w 1992 r. ważniejsze było uregulowanie innych kwestii wynikających z rozpadu ZSRR. Dudajew zaś - choć nie stronił od retoryki niepodległościowej i antyrosyjskiej - nie podejmował początkowo kroków skłaniających Moskwę do bezzwłocznej interwencji. Przed władzami republiki stanęło zadanie zbudowania podstaw bytu państwowego. Republika Czeczeńska (RCz) nie miała wszak ani wytyczonych granic, ani określonego ustroju. Sam Dudajew przyznawał: "praktycznie nie uświadamialiśmy sobie, co konkretnie chcemy zbudować i jak konkretnie chcemy żyć w tym, co zbudujemy". Uchwalenie 17 marca 1992 r. konstytucji było bardziej gestem dokumentującym niepodległość, niż wyrazem ugruntowania się ustroju i konsensusu podstawowych sił politycznych i społecznych. Stronnicy Dudajewa opowiadali się za silną władzą prezydencką w okresie przejścia z systemu radzieckiego do demokracji, opozycja optowała za parlamentarnym systemem sprawowania władzy. Pierwszym problemem, przed którym stanął Dudajew, było powołanie rządu. Początkowo w miejsce normalnego gabinetu powstał pod przewodnictwem Jaragiego Mamodajewa komitet do zarządzania gospodarką, który zajął się głównie rozdziałem majątku państwowego i sprawami personalnymi, stając się rychło obiektem powszechnej krytyki, także w otoczeniu prezydenta. Dopiero 1 marca 1992 r. został powołany rząd, którego premierostwo objął sam Dudajew. W maju tegoż roku stanowisko pierwszego wicepremiera powierzył on jednak Mamodajewowi, który praktycznie kierował pracą gabinetu. Gdy Dudajew nie poparł jego planów reformy gospodarczej, a zwłaszcza prywatyzacji własności państwowej, Mamodajew zaczął ograniczać wpływ prezydenta-premiera na działalność rządu. Narastał też konflikt prezydenta z parlamentem.